Partycjonowanie dysku Część I

Igor Chebotarev
Michaił Tychkow aka Hard

Dzień dobry

Być może zacznę artykuł od prostego i jednocześnie trudnego pytania: czy powinienem podzielić dysk? Moja odpowiedź brzmi: nie tylko konieczne, ale niezbędne! Drugie pytanie: co z rysunkiem? W bardzo prosty sposób, dzieląc dysk twardy na sekcje, oszczędzasz w ten sposób informacje, jeśli potrzebujesz sformatować śrubę z powodu hemoroidów z systemem operacyjnym. W końcu nie będziesz musiał formatować całego dysku, ale tylko partycję (z reguły główną), w której znajduje się system operacyjny. Tak, a oszczędność czasu, gdy formatowanie jest oczywiste. Ponadto część dysku, na której znajduje się system operacyjny, jest bardziej pofragmentowana, co oznacza, że ​​defragmentacja nastąpi szybciej, ponieważ narzędzie to będzie uruchamiane częściej dla partycji głównej. Znowu oszczędność czasu. Trzecie pytanie: ile partycji należy podzielić na dysk i ile miejsca na nie przeznaczyć? Pytanie jest oczywiście interesujące :). Dla takich systemów, jak Windows 95/98, wystarczy jeden gigabajt dla oczu i uszu (w zasadzie nawet 512 MB wystarczy), dla Windows ME - 1 GB w tym samym czasie, ale dla Windows XP to nie wystarczy. Ten potwór i dwa „hektary” mogą być małe, w zależności od tego, co umieścisz. Ale ... Użyjesz niektórych programów, takich jak Word, Photoshop i tak dalej. Radzę umieścić je w tej samej sekcji, w której znajduje się system Windows, ponieważ po ponownym zainstalowaniu (z formatowaniem) systemu operacyjnego takie programy nadal muszą zostać ponownie zainstalowane, nawet jeśli zostały zainstalowane w innej sekcji. Nawiasem mówiąc, często spotykałem się z przypadkami, w których program stanowczo odmawiał pracy po zainstalowaniu w innej sekcji. Więc tu jest. Ale to nie wszystko, istnieje plik stronicowania, który domyślnie jest zainstalowany na partycji głównej. Ten plik jest dynamiczny (ponownie domyślnie). Co mogę doradzić? Po pierwsze, jeśli masz dwie śruby, przenieś ten plik na inny dysk twardy i zoptymalizuj go za pomocą towarzysza Nortona (Norton Utilities), ustawiając go (plik stronicowania, a nie Norton) na minimalną ilość równą dwóm woluminom pamięci RAM. Jeśli masz jedną śrubę, zostaw wszystko w głównej sekcji, ale ustaw głośność i zoptymalizuj ją ponownie.

Teraz wszystko szczegółowo i kolorowo, podpiszę ci wszystkie te działania przy użyciu pliku stronicowania (pliku wymiany), o którym wspomniałem powyżej. Aby rozpocząć, Windows 98: plik stronicowania nosi nazwę win386.swp i skonfiguruj go w następujący sposób: kliknij przycisk [Win] + [Przerwa], pojawi się okno Właściwości: System.

Wybierz kartę „Wydajność”, aw niej „Pamięć wirtualna”. Otrzymujemy coś takiego (mój maksymalny rozmiar pamięci wirtualnej jest ograniczony, ale nie radzę tego robić, jeśli doświadczenie z komputerami jest niewielkie):

Cóż, myślę, że wszystko jest jasne, w oknie „Dysk twardy” określ sekcję, w której chcesz przenieść plik wymiany. Przy okazji, jest jeden chip, jeśli masz dwie śruby, wtedy pierwsza partycja głównego dysku twardego będzie oznaczona literą C, a litera D będzie pierwszą partycją drugiego dysku twardego, nawet jeśli pierwsza śruba jest podzielona na kilka sekcji. Krótko mówiąc, aby nie pogrążać się przez długi czas, wolałbym narysować cię na przykład na przykład na trzech dyskach twardych:

Myślę, że komentarze są zbędne. Wróćmy do poprzedniego obrazu, w oknie „Minimum”, ustaw minimalny rozmiar pliku stronicowania w megabajtach, aw „Maksimum” - maksymalny rozmiar. Następnie uruchom ponownie komputer i uruchom Norton Utilities, gdzie wybierzesz narzędzie SpeedDisk i zdefragmentuj je. Nie zapomnij zaznaczyć „Optymalizuj plik stronicowania”.

Następnie towarzyszą Norton przeniesie plik wymiany na początek dysku, co zwiększy szybkość systemu i przedłuży żywotność dysku twardego do sterty.

Zróbmy to samo w systemie Windows XP. Domyślnie plik strony nazywa się pagefile.sys i znajduje się w katalogu głównym dysku z zainstalowanym systemem operacyjnym. Kliknij notorycznie [Win] + [Pauza Przerwa] i obserwuj okno właściwości systemu:

Na karcie „Zaawansowane” w obszarze „Wydajność” kliknij przycisk „Parametry”, a na karcie o nazwie „Wydajność” (bogata wyobraźnia z programistami firmy Microsoft) zobaczysz obszar „Pamięć wirtualna” z informacjami o rozmiarze pliku stronicowania na wszystkich dyskach i cenionym przycisku „Zmień”.

W końcu dotarliśmy do ustawień tego pliku. Zobaczysz następujące zdjęcie:

Ponieważ mam Windows na dysku F, znajduje się tam również plik wymiany. Możesz określić źródło i maksymalne rozmiary plików i użyć przycisku „Ustaw”, aby zapisać zmiany. Możesz umieścić ten plik na dowolnym dysku logicznym. W razie potrzeby plik stronicowania można całkowicie wyłączyć, wybierając odpowiednią opcję. Jednak ze względu na możliwe usterki nie polecam tego.

Więc ... O czym mówię? Dzięki tym plikom swap całkowicie zapomniał tematu artykułu :), ale bez nich, bez względu na to, jak obliczę rozmiar głównej sekcji. Jak więc określić ten rozmiar? Policzmy się razem. Bierzemy pod uwagę, że masz jeden dysk twardy, co oznacza, że ​​plik stronicowania znajduje się w tej samej sekcji, co system operacyjny. Dodajemy wolumin wymagany dla systemu operacyjnego i minimalną kwotę ustawioną podczas konfigurowania pliku wymiany, dodając do niego wolumen. jak myślisz, co będzie potrzebne dla programów i dodaj kolejny gigabajt (na wypadek, gdyby plik wymiany był większy niż minimum, aw przypadku instalowania nowych programów). Jeśli komuś wydaje się, że 1 GB to dużo, możesz dodać mniej. Na przykład powiem, że używam Windows 98SE, mam plik wymiany na innej śrubie i mam 4 GB, a mój kolega Igor Chebotarev pracujący pod Windows XP przydziela 5 GB. Krótko mówiąc, decydujesz.

Teraz o dodatkowych sekcjach. Ilu ich potrzebuje i ile jeszcze? Wszystko zależy od tego, co robisz. Zasada pierwsza: pożądane jest przechowywanie dużych i małych plików w różnych sekcjach dysku. Na przykład pracujesz z dużą liczbą dokumentów tekstowych (takich jak ja), ale nie wahaj się nagrywać różnego rodzaju filmów. Nie byłoby wskazane trzymanie obu w jednej sekcji. Dlatego konieczne jest utworzenie oddzielnej małej sekcji dla dokumentów. Nawiasem mówiąc, jest to nie tylko poprawne, ale po prostu wygodne pod względem pracy z plikami w dowolnym menedżerze (powiedzmy w TotalCommander). W przypadku dokumentów wystarczy przeznaczyć kilkaset megabajtów, ale na duże pliki, być może, resztę miejsca, ponieważ nie polecam wykonywania więcej niż trzech partycji na tym samym dysku fizycznym.

Jeśli nie jesteś zmęczony, idź do następna część artykułu i porozmawiaj o tym, jak złamać dysk.